Historia

Historia Kalwarii 

Kalwaria Wejherowska było czwartą z kolei kalwarią powstałą w czasach Rzeczypospolitej szlacheckiej po Zebrzydowskiej, Pakoskiej i Żmudzińskiej.

Inicjatorem jej utworzenia i głównym fundatorem był wojewoda malborski Jakub Wejher. 
Starania o zgodę władz kościelnych Wejher wszczął prawdopodobnie równocześnie z lokowaniem Wejherowskiej Woli, późniejszego Wejherowa. Jeden z cystersów oliwskich, ojciec Robert z Werden wyliczył odległości pomiędzy stacjami przyszłej kalwarii opierając się na faktycznych pomiarach Drogi Chrystusa w Jerozolimie i oznaczył w terenie lokalizację przyszłych kaplic krzyżami. 
Jak tylko bp włocławski i pomorski Mikołaj Albert Gniewosz z Aleksandrowa zezwolił no budowę kalwarii (9 czerwca 1649 r.) od razu przystąpiono do wznoszenia kaplic. Ich fundatorami byli nie tylko Jakub Wejher i członkowie jego rodziny, ale też współpracownicy i przyjaciele wojewody. 
Kościół szybko docenił znaczenie Kalwarii Wejherowskiej znajdującej się na terenie silnych wpływów reformacji.

Dlatego już w 1661 r. na prośbę Jakuba Wejhera Ojciec Święty Aleksander VII wydał bullę przyznającą na lat dziesięć odpust zupełny pątnikom odwiedzającym kalwarię, jako że liczba pielgrzymów wciąż rosła, przywilej papieski był kilkakrotnie odnawiany, aż w 1717 r. święto Kongregacja Odpustów i Relikwii zadecydowała przyznać Wejherowu odpust zupełny na wieczność.